La peine perdue de Jean Eustache (1997)

Ángel Díaz’ documentaire The Lost Sorrows of Jean Eustache concentreert zich op Eustache als filmische denker en archivaris van zijn eigen leven. Acteurs lezen teksten van Eustache, waaronder de volgende reflectie: “De rol van de auteur in de cinema zou er een moeten zijn van non-interventie.” Deze zin herinnert ons eraan dat hij tot de grootste filmtraditie behoort (hij noemt Griffith, Renoir, Dreyer en Lang als zijn modellen), degene die cinema ziet als een kwestie van de camera voor de werkelijkheid plaatsen en deze vurig vastleggen. precies en zonder trucjes.