La voce della luna (1990)

Επιστρέφοντας στα θέματα που εξερεύνησε για πρώτη φορά στο La strada (1954), ο Fellini ζωγραφίζει μια παραβολή για τους ψίθυρους της ψυχής που μόνο τρελοί και αιδοία είναι ικανοί να ακούνε. Το παράξενο ζευγάρι, ο Ivo Salvini (Benigni), ένας ψεύτικος επιθεωρητής πηγαδιών, και η Gonnella (Villaggio), πρώην νομάρχης, περιπλανώνται στην επαρχία Emilia-Romagna της παιδικής ηλικίας του Fellini και ανακαλύπτουν μια δυστοπία τηλεοπτικών διαφημίσεων, φασισμού, καλλιστείων, ροκ μουσικής, καθολικού και παγανιστικού τελετουργικού.