لو كان يطيحو لحيوط (2022)

De inwoners van een kleine Marokkaanse stad leiden gescheiden levens terwijl ze dezelfde cycli van lasten en kleine vreugden kennen. Vrouwen en echtgenoten, moeders en vaders, zonen en dochters manoeuvreren zich een weg door de rouw terwijl de dood dierbaren wegneemt en het leven erop staat vooruit te gaan. Loslaten is hier een uitdaging voor zowel de doden als de levenden. De mensen in deze stad delen dezelfde wereld, maar weten niet altijd wanneer ze in elkaars leven leven en elkaar helpen en schade berokkenen. Verbonden door vriendschap, nabijheid en bloed, vernietigen en ondersteunen ze elkaar. Door bruiloften, begrafenissen, moorden, vergeving, liefde, wedergeboorte en opoffering bouwen de levenden gemeenschap en hoop op. Ondertussen blijven de zielen van de doden hangen om over dierbaren te waken.